Berlijn 2012

Verslag reis Berlijn 19/6 – 25/6 2012

Aankomst

Als om 8.50 uur de internationale trein naar Berlijn Ostbahnhof het station van Schiphol binnenkomt sta ik precies op de goede plaats om mijn gereserveerde stoel op te zoeken in de wagon die voor me stopt. Ik ben helemaal gelukkig en de reis moet nog beginnen. (Zie ook het omgekeerde relaas van de reis naar Wenen)

Lange zit

De treinreis is een lange zit. Ondanks de prettige gesprekken met medereizigers, en de leuke happenings onderweg. Onze trein wordt door een Nederlandse loc (1747) getrokken tot Bad Bentheim. Daar kan hij niet verder. De spanning is letterlijk te hoog en een Duitse loc trekt verder tot zijn eindpunt Berlin Ostbahnhof. Na Hannover wordt mijn compartement leger en leger op een vervelende Duitse verzekeringsmeneer na die of zit te bellen of driftig aan het sms’en is op zijn mobiele telefoon. Bij iedere letteraanslag volgt een piepje. Zijn gesprekken gaan over misverstanden en dingen die hij is vergeten te doen. Arme verzekeringnemers.

Als de trein om 15.20 uur het nieuwe Berlijnse Hauptbahnhof heb ik er exact 6 ½ uur op zitten en ben ik de trein ook wel weer even zat. Ik vervolg mijn weg te voet langs opgebroken wegdelen en een klein paadje waar fietsers en voetgangers zich tussen moeten wurmen. Fietsers in Berlijn zijn overigens heel bedeesd en ,anders dan in Nederland, blijven ze rustig achter een voetganger hangen om het moment af te wachten dat ze er voorbij kunnen. Kom daar in Amsterdam maar eens om!

Na een kilometer door de avondspits kom ik aan bij mijn hotel-appartement. Het is een ware droom; je kunt het zo gek niet bedenken en het is er: aparte slaapkamer met flatscreen tv net als in de woonkamer, droogtrommel en wasmachine, ja zelfs een afwasmachine!

Helaas wil het niet lukken mijn internetverbinding tot stand te brengen. De thuisblijvers zullen moeten wachten tot morgen om een eerste teken van leven op te vangen uit Berlijn.

De bus

De buschauffeurs (ik ben geen chauffeuses tegengekomen) zijn uiterst behulpzaam en bijzonder vriendelijk. Ik stap als ik terug naar het hotel-appartement reis uit bij de halte Invalidenpark, daar steekt een dame in elektrische rolstoel haar paraplu omhoog ten teken dat ze meewil. Ik blijf staan kijken hoe dit gaat aflopen, op eigen kracht komt ze zeker de bus niet in. De buschauffeur stapt echter uit en klapt de loopplank bij de achterdeur uit. De dame kan nu zonder al te veel moeite zo naar binnen rijden. Geen stress en ook geen enkele moeite voor de chauffeur. Ik heb slechts eenmaal op Leiden Centraal gezien dat een chauffeur de achterdeur opende en automatisch een loopplank naar buiten liet komen. De chauffeur bleef echter zitten en drukte op een knopje. Toegegeven het kost wat tijd. En meer tijd dan de procedure hier in Berlijn. De meeste Nederlandse chauffeurs laten de procedure echter achterwege. De rolstoelgebruiker moet met hulp van omstanders zelf maar zien hoe hij in de bus komt.

Supermarkt op Ostbahnhof

Op mijn lijstje staat ook het fotomuseum. Dit is een teleurstelling, tenzij je erg van Helmut Newton houdt. Zijn werk is dan ook het enige dat hier tentoongesteld is. De achterkant van het Zoologischer Garten station doet denken aan Den Haag HS. Ietwat onveilig. En in de late uren zeker niet de plek waar je uit wilt stappen.

Inmiddels heb ik internet en zag ik op een blog dat het Ostbahnhof een heuse supermarkt heeft, een Lidl. Berlijn is niet dicht bezaaid met supermarkten. Op de blog staat dat de Berliners liever hun inkopen bij de gespecialiseerde detailhandel kopen. Na mijn bezoek aan het fotomuseum duik ik het station in om de S-bahn te pakken naar het Ostbahnhof om daar bij de Lidl voor 6 euro boodschappen te doen voor de avond en volgende ochtend. Met een volle boodschappentas keer ik voldaan terug naar het hotel-appartement.

Technik-museum

Al vrij vroeg in de ochtend ben ik op pad. Ditmaal naar het technik-museum. Het museum ligt op loopafstand van twee U-bahnstations. Het museum gaat klokslag 9 uur open en ik ben de eerste bezoeker die dag. De mevrouw die de kaarten controleert begroet me als eerste klant. Iets wat hier de gewoonte is; het begroeten van de klant. In Nederland heet je iemand welkom. Ik ben hier om de verzameling oude treinen en wagons te zien. Naast de oude treinen en wagons heeft het museum nog meer te bieden. Als ik echter na anderhalf uur de afdeling heb gezien vind ik het welletjes.

Ik besluit naar het station Gleisdreieck te lopen, een mooi oud stationnetje met een stalen brug zoals die in Rotterdam bij station Blaak heeft gelegen voordat het station ondergronds ging. Deze stalen bruggen zie je veel in Berlijn.

Potsdam

In de middag neem ik de S1 naar Potsdam. Het valt erg tegen. Er zijn enkele mooie gebouwen, zoals de Nicolaikirche, een kerk met een koepel. Maar het stadje wordt doorsneden door een drukke verkeersweg en dat doet veel van de middeleeuwse sfeer teniet. Als je de verkeersweg probeert te vergeten, komt Potsdam een heel eind. Echter de hypermoderne tram, vergalt dat dan weer. Het is het enorme eind met de S-bahn niet waard.

Botanischer Garten

De laatste zonnige dag van de week, als ik de voorspellingen mag geloven. Ik ga naar de Botanische tuin. Vanaf de halte Botanischer Garten is het nog ruim een kilometer lopen, maar wat een mooi dorpje. Zo aan de rand van Berlijn. De weg naar de ingang is een van statige huizen, geen villa’s maar wel de betere lage flatwoningen. Veel groen met middenklasse auto’s voor de deur. De botanische tuiningang komt toch nog te vroeg, ik was nog aan het genieten van de mooie rustige straat. De tuin is prachtig en groots van opzet. Helaas heeft de overvloed aan zon de vorige weken met name de rozentuin niet veel goeds gedaan. Veel rozen zijn verwelkt en verbrand. Gelukkig blijft er nog veel ander moois over. Na ruim anderhalf uur dwalen door de tuin waarvan ik vermoedelijk nog maar de helft heb gezien kom ik aan de kant van de Königin Luise Straße uit. Het is weer ongeveer een anderhalve kilometer naar het stationnetje van de U-Bahn. Het mooie kleine stationnetje van Dahlem met een design bankje. De U-bahn naar Nollendorfplatz die hier binnenkomt stuiven is een oud model. Nog geen stationsaanduiding boven de compartimenten in de wagons. Zelfs de vrouwelijke bestuurster neemt de moeite niet om de stations die we aandoen om te roepen. Wie wil weten waar we zijn kijkt maar uit het raam.

De terugreis en thuiskomst

De terugreis verloopt zeer vlot. Ik ben ruim voor vertrek op het perron op de Hauptbahnhof gearriveerd en als de trein binnenkomt sta ik voor de juiste wagon. Ik besluit op station Duivendrecht uit te stappen zodat ik niet van perron hoef te wisselen. Als de trein richting Leiden na een minuut of tien arriveert moet ik staan. Met een zware koffer in een dubbeldekker de trapjes op en af is geen lolletje. Maar na 6 ½ uur zitten is even staan wel prettig. De aansluitende bus staat al klaar als ik station Leiden uitloop. Ik ben om 18.00 uur thuis. Het nagenieten kan beginnen.